Wednesday, November 25, 2015

മണ്ണില്‍ വിരിഞ്ഞ പൂക്കള്‍ - 19

മണ്ണ് തന്നെയാണ് അമ്മ...അമ്മയിൽ നിന്ന് തുടക്കം..അമ്മയിൽ തന്നെ ഒടുക്കവും...! അമ്മ ഒരു കൈ കൊണ്ട് ശിക്ഷിക്കും...മറു കൈ കൊണ്ട് രക്ഷിക്കും...കുഞ്ഞുകുഞ്ഞു കർത്താവ് സംസാരിച്ച് തുടങ്ങി...

ഉണ്ണീ ..സംഭവിച്ചതെല്ലാം അമ്മ ആഗ്രഹിച്ചതു തന്നെ...ഞാനും നീയും ഒക്കെ നിമിത്തങ്ങളാണ്...മണ്ണിന്റെ നീതി നടപ്പാക്കുന്നതിന്...മണ്ണ് തിരഞ്ഞെടുത്തവർ..

അന്ന് വസൂരി കൊണ്ടു പോയത്  ടിപ്പുവിന്റെ കുറെ പടയാളികളെ മാത്രമല്ല...!കുഞ്ഞുകുഞ്ഞ് നിശബ്ദനായി..

ഗോവർദ്ധൻ മേശപ്പുറത്തിരുന്ന ജാറിൽ നിന്ന് അല്പ്പം വെള്ളം കുടിച്ചു...കണ്ണുകൾ തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് മുത്തച്ഛനെ നോക്കി...

കൈകളിൽ  മുഖമമർത്തി കുനിഞ്ഞിരിക്കുകയായിരുന്ന കുഞ്ഞുകുഞ്ഞിന്റെ  അവ്യക്തമായ രൂപം അയാള്ക്ക് മുന്നിൽ മെല്ലെ തെളിഞ്ഞു വന്നു.....

മുത്തച്ഛാ..!

കുഞ്ഞുകുഞ്ഞ് പൊടുന്നനെ മുഖമുയർത്തി..അയാളുടെ കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ കഥ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി....

യുദ്ധം കഴിഞ്ഞ് അമ്മാവന്റെ നിർദ്ദേശ പ്രകാരം ഞാൻ തറവാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി  എത്തുമ്പോഴേക്ക് രാമനെയും ചെറിയമ്മയേയും മറ്റൊരിടത്തേക്ക് മാറ്റി പാർപ്പിച്ചിരുന്നു...രാമൻ...! ഹോ.!! അവനും എന്നെപ്പോലെ.. അപകടം അറിഞ്ഞ് കൊണ്ട് തന്നെ വിധിയുടെ അനിവാര്യതയിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങുകയായിരുന്നു...

അമ്മാവൻ മാനസ്സിനെ സ്വയം കുത്തി നോവിക്കുന്നത് കണ്ട് ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞു...അമ്മാവൻ അകെ  തളർന്നിരുന്നു...

അമ്മയെ കണ്ടു...അമ്മ സ്വയം ദേവിക്ക് അർപ്പിച്ചിരുന്നു...കരഞ്ഞ് കലങ്ങിയ ആ കണ്ണുകളിൽ ഞാൻ അഭയം തേടി...



 

No comments:

Post a Comment